Mooie en ontroerende verhalen over o.a. gezondheid, persoonlijke levenskracht en duurzame inzetbaarheid geschreven door Carla Jacobs.
De novemberzon is een cadeautje op deze zondagmorgen. Wij dachten vroeg op pad te zijn, maar de parkeerplaatsen bij het natuurterrein zijn nagenoeg allemaal bezet. Het eerste stuk lopen we op het wandelpad van een herfstig verkleurde laan. We stappen samen lekker door, het hondje… Lees verder »Stap opzij
Dit is het plan, we gaan er samen op uit. Hoofd in de wind, hond in de kar en genieten maar. Ik wurm eerst mijn fiets, dan het karretje uit het schuurtje. In coronatijd is weinig leuks te doen, dus dit is ons uitje van… Lees verder »Hondenmoeder
Tante heb ik haar nooit genoemd, Atty was voldoende. Ze was er voor mij toen ons mam op jonge leeftijd ziek werd. In mijn puberjaren ging ik vaak bij haar logeren. Ik mocht gaatjes in mijn oren laten schieten, haar brommer lenen om naar mijn… Lees verder »Logeren
Net over de Belgische grens drinken we koffie uit de thermoskan, op een kleedje naast de auto. Hij plaagt me een beetje, want hier had ik zo naar uitgekeken; met zijn tweeën en route en dan onderweg stoppen voor koffie en broodjes. Samen op weg,… Lees verder »Heimwee
Van deze dag zijn geen foto’s. Enkel herinneringen die we graag samen ophalen. Ik geholpen door mijn geheugen en bewaarde whatsappjes, hij geholpen door zijn verlangen om alles een beetje mooier te kleuren. Hij appte ’s middags of onze afspraak een half uur eerder kon.… Lees verder »Om nooit te vergeten
In de nieuwe tweedehands auto zit ik op mijn lievelingsplek, en kijk naar de donkere haren van mijn vader. Naast me mijn broer en zus, autogordels dragen we niet. De wegen waarover we rijden zijn aaneengesmeed van blokken beton, die het ritme bepalen van onze… Lees verder »Het laatste verhaal
Ze weet het niet, maar ik heb haar goed in het oog. Haar bureau staat schuin onder me, tegen de muur. Voortdurend is ze bezig met apparatuur. Oortjes in, oortjes uit. Snoertjes en kabeltjes ontwarren. Koptelefoon op, weer af, friemelen aan de schuifknopjes. Haar telefoon… Lees verder »Uitzicht
Tien weken. Tien keer zeven dagen. Zeventig dagen. Zo lang zitten we nu in corona spertijd. Intelligent gelockt, nu weer langzaam losgelaten. Net als iedereen heb ik allerlei gewoontes op moeten geven, voor mijn eigen gezondheid, voor ieders gezondheid. Nu heb ik begrepen dat het… Lees verder »Goede gewoontes
Zo had ik me het een paar maanden geleden niet precies voorgesteld, toen ik verheugd mijn handtekening zette bij de Kamer van Koophandel. Middenin deze bizarre periode waarin we met z’n allen verzeild zijn geraakt krijgt mijn eigen bedrijf een smoel en gaat mijn site… Lees verder »Alles vieren
Vandaag is de dag dat mijn moeder stierf. Zevendertig jaar geleden. Zij was net geen zesenveertig, ik zeventien. Oneerlijk, onwerkelijk en onoverkomelijk. Ons mam was al geruime tijd ziek en niet meer bij ons. Letterlijk niet, want ze woonde niet bij ons in huis maar… Lees verder »De dag dat mijn moeder stierf