Meteen naar de inhoud

Heimwee

"Reflectie in een autospiegel" bij het persoonlijk verhaal Heimwee naar vroeger en naar vakantie door tekstschrijver Carla Jacobs

Net over de Belgische grens drinken we koffie uit de thermoskan, op een kleedje naast de auto. Hij plaagt me een beetje, want hier had ik zo naar uitgekeken; met zijn tweeën en route en dan onderweg stoppen voor koffie en broodjes.

Samen op weg, de eerste keer. Op de achterklep leunen onze mountainbikes gezellig in elkaar gehaakt op het fietsenrek. Uit de boxen klinken de jaren tachtig. Een van de eerste ontdekkingen van deze reis: hij houdt van muziek en kent talloze titels en artiesten uit zijn hoofd. Op het dashboard plakt naast het navigatiesysteem een post it met de route voor vandaag. Eerste bestemming: een airbnb vlakbij Le Mont-Saint-Michel.

Zeker liggen zijn handen op het stuur, met blonde, bijna witte haartjes op een gebruinde huid. Vanachter zijn zonnebril tuurt hij naar de weg, vol aandacht bij het drukke verkeer. Ik bestudeer zijn profiel, zijn kaaklijn en krullende haren. Nog voor hij naar de waterfles reikt, draai ik de dop eraf en houd hem de dopper voor. Ik wil dat hij op het verkeer let en niet op waterflesjes die open of cd´s die verwisseld moeten worden. Onze taakverdeling is duidelijk: hij rijdt, ik zorg.

Ik droom een beetje weg en denk aan de gezinsvakanties vroeger. Ik op de bijrijdersstoel, de jongens achterin, de kampeerspullen in de achterbak en maar rijden over de Route du Soleil, naar het warme zuiden. Dan doorstroomde me altijd een geluksgevoel. In die zoevende auto bevond zich immers alles wat ik nodig had. Ik denk ook aan de reis van vorig jaar, waar ik zo dapper zelf achter het stuur plaatsnam om alleen met mijn jongens te vertrekken naar het buitenland. Het ergste wat kon gebeuren was een ongeluk en dat zou ons toch zeker niet overkomen?

Met nog zo’n tweehonderd kilometer te gaan naderen we de brug bij Le Havre. Hij blijft kalm terwijl auto’s ons links en rechts voorbijschieten op de A29. Ik raak een beetje in paniek, want het is niet voor niets dat we die duidelijke taakverdeling hebben. De weg stijgt en het verkeer mindert vaart. Ik zet me schrap en terwijl ik mijn rechterhand tegen het dashboard duw, grijp ik met mijn linkerhand zijn arm. Een overdreven reactie, ingegeven door mijn herinnering. We staan netjes op tijd stil. 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.