Dit is het plan, we gaan er samen op uit. Hoofd in de wind, hond in de kar en genieten maar. Ik wurm eerst mijn fiets, dan het karretje uit het schuurtje. In coronatijd is weinig leuks te doen, dus dit is ons uitje van vandaag. Buiten op de stoep klik ik de beugel van de doggyride vast. Pip lijkt het best te vinden en stapt door de opening in het karretje. Rits dicht, opgetogen lieve woordjes, klaar.
Ik zet me af, trap op de pedalen en verheug me op ons ritje in de herfstzon. We zijn nauwelijks de bocht om en het gejank begint. Even wennen denk ik nog, maar ook de volgende straten word ik achtervolgd door een fietskar met een jankende doodle.
Gauw de woonwijk uit, het buitengebied in. Als ik maar eenmaal op het geasfalteerde fietspad rechtuit ga, dan bindt ze wel in. Denk ik. Hoop ik. Niks ervan, het gejank gaat door en ik weet niet wat te doen. Moet ik mopperen, boos worden, haar negeren? Verslagen omkeren of stug doorfietsen? Elke keer dat ze stil wordt haal ik opgelucht adem en hef ik mijn gezicht naar de zon. Lang duurt het niet, want ze heeft zich vast voorgenomen dit niet leuk te vinden en maakt weer een hels kabaal. Gejank waar je oren pijn van doen.
Wandelaars en fietsers kijken ons na en ik begin te twijfelen aan mijn capaciteiten als hondenmoeder. Hoe kan ik me zo vergissen? Ik tel honderd euro neer voor een tweedehands karretje, omdat het míj zo leuk lijkt en zíj vindt er gewoon geen bal aan. Bij het paardenweitje maak ik een draai en rij terug richting huis. Life is a bitch bedenk ik en werkelijk: vanaf dat moment legt zij zich erbij neer.
Geweldig!
Heerlijk geschreven Carla. Ik hoor het gelukkig niet maar zie het wel zo voor me!
Tòch een goede hondenmoeder 😊
Lief! Dank je wel Yon x
Leuk geschreven Carla en ik denk dat het geen toeval is dat ze stopte met jammeren, toen jij je erbij neerlegde dat dit misschien een iets te grote stap was voor haar. Gaat met wat extra oefenen en kleine stapjes vast goed komen.
Dank je wel Carmen voor je compliment en aanmoediging. ‘Vaak en kort’ heb ik inmiddels begrepen en de tweede keer ging inderdaad al veel beter (5 minuutjes in de kar – met snoepjes – naar een plekje waar ze lekker los kon rennen).