Van deze dag zijn geen foto’s. Enkel herinneringen die we graag samen ophalen. Ik geholpen door mijn geheugen en bewaarde whatsappjes, hij geholpen door zijn verlangen om alles een beetje mooier te kleuren.
Hij appte ’s middags of onze afspraak een half uur eerder kon. “Ik kon gewoon niet langer wachten.” Na mijn laatste werkafspraak reed ik in de file naar huis en fietste naar het centrum.
Net voordat we elkaar zagen, kwam hij zijn dochter tegen die nog snel zijn kleren rechttrok. “Dit kan echt niet pap.” Een eerste omhelzing pal voor het drukste terras van de uitgaansstraat. “Jij wilde koffie en ik nam een Belgisch biertje.”
We praatten over van alles en nog wat en hij drukte zijn bovenbeen tegen het mijne. Na een uurtje liep hij met me mee naar mijn fiets. “En toen fietste jij heel hard weg.” “Da’s echt niet waar!”
